Hayvanın kendiliğinden ölmüş olması halinde eti haram olacağından kesim esnasında hayvanın canlı olması şarttır.

Ancak bu canlılık konusunda mezhepler açısından farklı ölçüler vardır.

Ebu Hanife’nin talebeleri olan İmam-ı Ebu Yusuf ve İmam-ı Muhammed de dahil fakihlerin bir kısmı “Hayat ül müstakkire” yi şart koşarken, diğer bir kısmı bunu şart koşmaz.

Şöyle ki; fakihlerin çoğunluğu kesim esnasında hayvanın hareket etmesi ve kanın akması gerektiğini söyler Ahmet b. Hambel‘e göre kanın akması yeterlidir.

Ebu Hanife‘ye göre ise hayvanın yaşadığının bilinmesi yeterlidir yani kesimden önce hayvanın canlılığı biliniyorsa kesimden sonra hareket etmesi veya kanın akması şart değildir ancak hayvanın baygınlık veya hastalık gibi bir sebepten dolayı kesimden önce hayatında yani canlı olduğuna şüphe varsa bakılır;

Bu hayvan kesimden sonra hareket etse veya kan aksa helal olur (hareketten maksat ağzını gözünü yumması ayaklarını kendine doğru çekmesi gibi) kesimden önce hayatta olduğuna dair alamet olan harekettir. Ağzını gözünü açması ayaklarını uzatması buna alamet değildir. Kanın çıkmasından maksat da diri olan bir hayvandan kesimden sonra nasıl bir kan çıkıyorsa (bu da ehlince malumdur) o şekilde kan çıkmasıdır. Hanefilerde fetva bu şekildedir. (El- Bahru’r-Raik, El fetava’l Hindiyye)